Közgülüm

sen ki
özgün ezgilerin en yoğun notalarıyla
birden uçsuz bucaksız dertlerimi atıyorsun uzaklara
ses yankıları okşarken hislerimi
alıp yeşilliyorsun beni
zeytin yaprakları fışkıran
o keskin aklının gizemli ormanlarında

sen ki
çağdaş şiirlerin en olgun mısralarıyla
birden sonsuz sonuçsuz kederlerimi itiyorsun tuzaklara
söz motifleri süslerken düşüncelerimi
alıp harmanlıyorsun beni
sevinç tohumları yeşeren
o geniş yüreğinin verimli tarlalarında

ve sen ki
sanatsal birleşimlerin en uygun rotalarıyla
birden dipsiz duraksız hüzünlerimi açıyorsun ufuklara
ritim vurguları sarsarken bedenimi
alıp rüzgarlıyorsun beni
özgürlük yarışı koşan
o evrensel kanının gururlu dalgalarında

duygu sömürüsü yaptığımı sanma közgülüm
dilime birikenleri ozanım anlatmaya
çünkü her an birşeyler söküyorsun içimden
yavaş yavaş birşeyleri koparıyorsun gücümden
vahşi güzelliklerle eziyorsun içimi
ve artık korkmuyorum sevmekten