Ahlarım

Ahlarım tâ arş-ı âlâya çıktı
Ah o Leyla çok canımı sıktı
Dağlar gibi olan o gücümü yıktı
Nazından neredeyse canım çıktı

Ah! benim ahlarım çok çeşit çeşittir
Her biri birbirlerinden çok değişiktir
Toplasam ahlarımı sayısız katar olur
Saymayı kalksam ömrüm heder olur

Ahlarım gökyüzü bulutlarını ağlatır
Karlı dağların sinesini bile dağlatır
Kader ise; şairin elini kolunu bağlatır
Leyla`nın nazı şairi ömür boyu ağlatır

Ah, günde kaç kez ölüp ölüp dirildim
Baştan sözde sevilip, sonrada yerildim
Patlayacak atom bombası gibi gerildim
Ah bir bilseniz, kaç parça yere serildim

Benim ahlarım taa arş-ı âlâlardan duyulur
Tüm ahlar, benimkisinin yanında az sayılır
Ahlarımın yankılanışı, ta Fi-zandan duyulur
Ahlarımı duyanlar, belki dayanamaz bayılır

Arkası gelmeyen istekleriyle, ruhumu sıktı
Her gün, her gün, dır-dırlarıyla canımı sıktı
Halimi anlatayım derken, lafımı ağzıma tıktı
Çekilmez işkencesini çekmekten canım çıktı

Böyle yaşamaktansa, çok kez onu gözledim
Bilemedim! niye önce sevilip sonra yerildim
Fırtınadan etkilenen ağaç gibi yere serildim
Binbir parçacığa ayrılıp; sağa sola serpildim

Elbet bir gün ah çektirenlerden hesap sorulur
Çektirenler o an hesap vermekten çok yorulur
Belki de en ağır cezayı alır, adalet yerini bulur
O vakit ah çekenlerin ahı yerde kalmamış olur

B. TUNCA/03.07.2001-11.45