Ayrıldık Esmer

Tohumlarının sahibi sen olduğun halde
Benim haneme yazıldı günahlar...
Aşkımıza, kavgamıza;
Bu kavramları tanımayanları yükledin
Anlamıyorum...
Sen kaç kişisin?

Azalıyorsun esmer...!

Oysa ant içmiştik
Düşman olsak da teke tek kalacaktık
Ne sevmesini bildin
Ne de mücadeleyi...
Tüm şehri arkana aldın da
Yine kaybettin!

Yanıldın esmer...!

Hangi kaldırımlarda sürükleniyorsun?
O saçların kimin ellerinde dalgalanıyor?
Seviyor musun? Seviliyor musun?
Umarım tebessüm vardır yüzünde...
Resimlerde buruklaşıyorsun günden güne
Yoksa ağlıyor musun?

Gülmek zordur esmer...!

Nereden nereye...
Bir zaman aşkla yananlar,
Şimdi namluyu temizliyor
Yazık! O ucuz yalanlar bir aşkı daha örtüyor
-Keşke- yerine -iyi ki- demek isterdim
ama ben sadece şaşıyorum...

siliniyorsun esmer...!

seninle hayatı sevmiştim oysa
ben kıştım sen yaz...
sen sabahtın ben akşam...
bölüşmüştük zamanı
ve bir veda mevsimi kaldı bize
ilk bahardan...

harcandık esmer...!

alışmak zaman alacak farkındayım
ama katlanmak kaçınılmaz
koskoca sevda iki kelimede özetlendi
oysa sığmıyordu yıllara... ne kadar basit
yaşandı ve bitti....
çalma kapımı ve uğrama kentime

ayrıldık esmer...!

bırak zaman yargılasın bizi
günahlar sevaplar öbür tarafa kalsın
hayatını yaşa. Üç günlüktür bu serüven
hesabımız ahrete devretti ve düğünümüz...
az kaldı... sakla son kurşunu temizle namlunu
cehennemde görüşürüz...

hoşça kal esmer...!