Dilsiz onu andım?

Hasretin abandığı gönlüm,
Bir tutsaktı, hüznüm firardı.

Zorunda kaldığım her halin,
Perişanlığını yaşamaktaydım.

Çıkamadım kaldığım mekândan,
O kadar bizardım ki, derinlerden,

Beyanı halimden, gizemimden,
Müebbette, hücre cezası yaşadım.

Haklıydı, figanı bir insan nidasıydı,
Çok geç kalmıştı, hayalim karamıştı,

Çaresizdim, sessizliğimle peki dedim,
Ruhum mahzene attım, öylece soludum.

Gözlerim yoruldu,, uykuya uzandım,
Rüyamım sessizliğinde, ışığı aradım.

Üç günde üç yılın hasretini yaşadım,
Özlemimle kaldım, dilsiz onu andım.

Belki nihayeti olan bir anlık düştü,
Gözlerim değil, kalbim söylemişti.

Bilsem ne haldedir, tuvalli okşamaktadır,
Kemanın tellerinde, hangi aşkı aramaktadır.

İsterdim hasretimin karşısında tuval olmak,
Darbelerinde boğulmak, soluksuz kalmak.

En çok baktığı bir nota olmak, onu solumak,
Parmaklarında kaybolmak, hep onunla kalmak?