Bir çağlayan misali içime akıyordu!

Kaybettiğim o gün tebessümü, gözyaşlarım
Bir çağlayan misali sessizce içime akıyordu
Biçare kalışım, benliğimi o kadar eritiyordu ki
Kişiliğim buharlaşıyor, dişlerim harp ediyordu

Neydi benim bu kadar bedbin kalmama hacet
Neydi girdabın içinde anlamsızlaştığıma sebep
Gücüm, azmim, onurum, heyecanım kayboluyor
Sanki hasletlerimi sabitleyip, o an donduruyordu

Bir çocuğun ruhundan yansıyan feryadın yankısı
Çaresizliğin her hücremde şekillenmesinin sızısını
Uzatamadığım şu ellerimin kırılası her parmakları
Her bir katrede eridiğim bu dehşetin sahnesiniydi

Ancak bu kadar mı çaresiz kalınır anlamsızlaşırmış
Dehşet sahnesine müdahale edecek hiç kalmamış
Bırakılmış bu masum sabiler en şeditlerin ellerine
Parçala organları, takas et sanki en sefil gönüllere

O an annesinin yüreğinden sökülen dehşet sahnesi
Yıldırımlara taş çıkartır, feryadı arzı cihanı titretirdi
Kendini parçalarcasına duvarlara çarpmasının hali
Babasının o sahnede bir kalkan olması kurtaramadı

Bir vuslatın yolcusu, en acımasız bir şekilde katledildi
Duvarlara resmeden kan lekeleri kayıp imanı arıyordu
Anne kendini parçalıyor, babası çaresiz kalıyor ağlıyor
İnandıklarını söyleyen şu yürekler sadece seyrediyordu

Müslümanlığa ne olmuştu, neme lazımcılık vurgunuydu
Safahat sarmıştı benlikleri, menfaat tellallığının sırasıydı
Ne olacaktı sanki kolayı vardı, güya af kapısı hep açıktı
Zulmet ne olacaktı, yarın kimleri bulacaktı, yiğit kalmadı