Kağıttan kayıklar

dağıldılar
inci tanesi gibi dört bir yana
ağır ağır indi karnı yüklü bir kadın
uykulu uykulu işe giden insanlar
el ele tutuştu bekleyen aşıklar
biliyor musun kaç ayak sesi saydım
bu sabah bir seni getirmedi vapurlar

dalgalar kuduruyordu yoksun diye
bir ben gördüm bir de yalnız martılar
çocukluğum geçti usul usul önümden
nerede dalına salıncak kurduğum dut
hani dalından sapan yaptığım ağaçlar
sen kime sevdalandın bir söz uğruna
kim şiirinde yüreğini yaktı senin kadar

küçüklüğünü anlatmıştın ya gurub vakti
hani deresinde serinlediğin ovalar vardı
karanlık çökünce korktuğun odalar gibi
göz yaşların vardı gizlice içine akıttığın
kağıttan kayıklarını batırdığın çöl kadar
ben kim için uykusuz kaldım yollarda
kim beni dertlere koydu söyle üsküdar

MUSTAFA ÖZKE