Saat Gece Yarısını Geçmiş

Saat gece yarısını geçmiş
Bense oturmuş televizyon seyrediyorum.
Birden haberler başlıyor
Manşetlerde 17 Ağustos depremi
Aslında depremi değil katliamı olmalı bence
Sonra sırayla yıkılan binaları gösteriyorlar
Çadır kentleri ve öksüz kalmış çocukları
Kimileri için dönüm noktası oldu o tarih
Yani 17 Ağustos
Kiminin başlangıcı, kimininse hazin sonu
İşte o görüntülerde ufacık bir çocuk
Masmavi gözleri, berrak teniyle
Yıkıntılara bakıyor
Biraz daha yaklaşıyor kamera
Gözlerinde ki hüznü ve o tombul yanaklarındaki yaşı
Ancak o zaman görebiliyorum
Sonradan öğreniyorum hazin hikayesini
Anne ve babasını
Yani hayattaki tek varlıklarını, tek hazinesini,
17 Ağustos' la birlikte
O yıkıntıların arasına gömmüş
Ama o kadar ufak ki
Belki farkında değil bunun
Belki de hissediyor hiçbir şeyi kalmadığını
Daha yeni yeni konuşmaya başlamış
Yeni yeni derdini anlatabiliyor
Ve ağlıyor uzatılan mikrofona
Anne ve diyor
Büzüştürdüğü o ufacık dudaklarıyla
İşte o ana anlıyorum yaşamın ne denli acımasız
Ne denli gaddar olduğunu
Bir anda o ufacık kalbin hissettiklerini hissediyorum
Benimde gözlerim doluyor
Ve ağlıyorum
Ya sonra
Sonra yargılamaya başlıyorum
Önce kendimi, sonra devleti, sonrada yaşamı
Sen nesin ki diyorum ?
Niye varsın bu dünyada ?
Niye yaşıyorsun ki ?
O ufacık kalbe bile ulaşamıyorsun
Yardım edemiyorsun
Ve aciz kalıyorsun bu konuda
Sonra devleti yargılıyorum
Bildikleri halde önlem almadıkları
Ve bu katliamı göz göre göre yaşattıkları için
Yaşamı yargılamaya hakkım yok belki ama
Gene de acımasızlığı ve gaddarlığı için yargılıyorum onu da
Sonra tekrar düşüncelere dalıyorum
Gözlerimi kapatıp
Kendimi düşünüyorum bir anda
Yaşadıklarımı, acı çektiğim
Ve gözyaşı döktüğüm konuları
İşte o anda gülmeye başlıyorum
Nedir ki senin yaşadıkların o ufacık kalbin
Çektikleri ve çekecekleri yanında
Nedir ki diye haykırıyorum
Gözlerimi açtığımda gene o mavi gözlerle karşılaşıyorum
O gözler, o ufacık kalp
Benim ateşim,
Benim isyanım,
Ve benim asiliğim oluyor artık....