Özlemi Sevmenin

Kentler tanıdım;
Sokakları her sabah yaprak yaprak açılan,
Aydınlık bir çiçeğe benzer,
Kentler tanıdım;
Diz çökmüş kendini seyretmek için bir ırmaktan,
Yüzü hala yanar durur başına gelenlerin utancıyla.
İnsanlar tanıdım;
Birbirine sırt dönecek kadar ilgisiz,
Aynı dertleri paylaşsalar bile.
İnsanlar tanıdım;
Yaşam boyu yetecek kadar sevecenlik dolu,
Bir daha karşılaşmayacağı birine bile
İçten bağlanabilen,
Ve tanıyana kadar O`nu,
Bilmezdim bir insanın
Yüzünde bir kenti taşıyacağını
Uzaktık karşılaştığımızda ikimizde,
Yaşadığımız yerin kalabalığı arasında bir toplantının,
Önce, gözlerini tanıdım Öylesine yumuşak ve kederli,
Yıllardır dağılmayan bir sis
Dağılmaya başlamıştı sanki,
Yeniden görüyor gibiydi,
Yıllardır görmediği birini.
Sonra sesini tanıdım
Alabildiğine ürkek ve dokunaklı
Sözcükler yüzünün iki yanında
İki örgü saç gibiydi,
Özenle taramıştı saçlarını,
Ve gülerken sanki yedi yaşındaydı,
Yedi yaşındaydı bir kaç ay önce,
Bırakıp giderken ben Bursa`yı,
O günkü gibi duruyor belleğimde
Düşmanlığı barındırmayan bir sokak,
Birbirleriyle yardımlaşan komşular,
İşte Bursa`daki insanlar
Anladım ki yüzüme bakarken,
Beni değil Bursa`yı görmüştü,
O`nun için Bursa yıkılmayan bir düştü,
Özlemiydi sevmenin,
Bu kanlı, bu kıyıcı, bu haksız dünya
Ayıramazdı bizi...