Dilenci

yalnızlığın kesif dumanı hançerlerken genzimi
paylaşılmış iki dirhem anı ve umuttu tutan ellerimi
hangi gözden süzüldüğünü unutmuş
bir damla idim deniz ortasında
sen ise bir deniz feneriydin binlerce fersah uzakta
dalgalar bile bilmiyordu nereye gittiğimi
utanıyordum yokluğundan, kanatıyordu ellerimi
fırtına tartaklıyordu dallarını bahçemdeki söğüt ağacının
oysa ben en tutkulu sevdalarda eğilmemiştim
kızamıyordum artık ağacımın yorgun köklerine
çünkü bir yudum sevgi için dilencinim

Eren Erimer

Eren Erimer