Unutuyorum
1.
terminalde ellerin titriyordu,
omzuma dokunan,
gözlerini eleveren,
benim ellerimdi...
omzumdaki senin ellerin mi?
Yok, değilsin...
Seni arıyorum caddelerde,
Sokaklarda..
Duvarlara yazıyorum ismini..
İsmini büyük,
İsmini iri,
Ve silinmez harflerle yazıyorum..
Sonra fotograflarını çekiyorum,
Sabaha silecekler belki de..
Belki,
Yüreğimden silinişini haykırmak istiyorum..
Duvarlara yazıyorum ismini..
İsmini öyle büyük,
Öyle yüce yazıyorum ki, şaşırıyorum...
Dönüyorum ardıma,
Yok, o el, senin elin değil..
Belki bu yüz..
Yüzüyorum sana doğru,
Dostluktan hainliği,
Sevgiden nefreti sıyırır gibi yüzüyorum,
Ayırıyorum..
Kucaklamak tenine dokunmak mı?
Sevmek, gözlerine bakmak mı?
Bakamıyorum işte..
Fitildeki gazyağına dönüşüyorlar.
Birazdan bitecekler, aydınlığın türküleri..
Küfürleriyle yakapaça atacaklar sokaklara seni,
Tankların paletlerine geçeceksin..
Sendin belki de ismini alıp duvarlara çarptığım,
Yarınlara bıraktığım ümittin belki de.
Sen, sadece soluğunla soluğuma katabileceğim,
Aykırı düşler kuruyordun.
Ben, iskelede saçlarının savruluşunu.
Gözlerinin yitişini izliyordum..
Ve o, aymazlıkla sana dokunuşum,
Donuk bakışın..
Çok şükür sen değilsin..
Belki o, ben değilim..
Ya bu vapur sireni? ..
Sen, saçlarını ellerime dolamıştın,
Ben ellerimi yüreğine...
2.
Unutuyorum,
Ayışığı vuruyor yüreğime,
Yüreğinim iklimlerinde akisler büyüyor gitgide..
Utanmak yok ki, yollara çıkan ayaklarımızın yazgısına.
Gözlerin içimde büyük çöl rüzgarları yaratırken bile;
Umudumun o ilk gecesinde bir bumerang atıyorum sana..
Bana döneceğini bile bile...
Ezgiler geçiyor aklımdan,
Kimilerini bende ilkkez duyuyorum.
Ve sen uyur uyanık seher rüzgarlarında
yalnız kalıyorsun belki benden yana..
bu doğurganlık benim için,
yani aklımdan çıkmaman,
sana dokunmak isteyişim doğurganlık..
upuzun yollar var ki aklımda sonu sende bitecek..
ellerin mi seni bana getirecek?
Yoksa uzun bir bekleyiş mi?
Yada seni bu denli özleyişim mi?
Bir ilkbahar gecesi sesin,
Yüreğime işlerken,
Dönüp gidiyorsun şimdi..
Şimdi artık sonsuzluğum yanıt verecek sana,
Şimdi artık kardelenlerim solacak
Ve belki umut çiçekleri açacak senin için,
Ve belki yollara düşeceğim,
Ayaklarım gitmek istemesede....
Bu hüzün boşuna değil biliyorum.
Hiç boş çıkmadı bu hüzün..
Şimdi yüreğimin büyük depremlerinde,
Yüreğimin büyük umutlarında,
Ve iklimlerinde, büyük ağaçlar devriliyor..
Gürültülü ve hüzünlü..
İyi yolculuklar demek gerek artık.
İyi ve mutlu yolculuklar..
Ellerimin ayasından yitip giden bir kartanesi gibi,
Yüreğimden kayıp giden bir kartanesi gibi..
Ve artık kartanesinin hükmüde bitti...
Bu umutsuzluk değil aslında
Bu yarına inanç..
Akrostiş değil amaç,
Amaç sesimin duyulması belkide..
Yaralısın.
Kanadı kırık bir kuş gibi
Yüreğin kırılmış belki de belli etmek istemiyorsun..
3.
Yarım kalmış işlerimiz var birlikte yapacağımız,
Gibi umutsuz cümleler kurmak değil amacım.
Sana ulaşabilmek, uzaklarda olsanda..
Yada sevmeni sağlayabilmek, sevmesen de..
Bu, bir denklem olmadı, hiçbir zaman
Yani 2+2=4 olmadı..
Sevgilerle sevgileri toplarsan, ne eder?
Yada bölebilir misin aşkımı bir başka bölen hanesiyle,
Yada çarpabilir misin bir çarpanla..
Bir denklem değil bu..
Ama, bir bilinmeyeni olduğu kesin..
İbrahim Kamış
İbrahim Kamış şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.