Bütünlük

Kolay mı kabullenmek
Kabullenebilmek...?
Kolay mı aşkım bu kadar büyükken
Seni sevmiyorum demek...?
Kolay mı onca sevgiyi kalbime gömü
Arkamı dönüp gitmek...?
Kolay mı yaşadıklarımızı hatıralarımdan silmek...?
Kolay mı seni başka kollarda görmek...?
Kolay mı tutkularıma direnmek, alışkanlıklarımı yenmek...?
Kolay mı senle dolu yılları sildim diyerek silmek...?

Kolay değil canım inan hiç kolay değil...!
Her şeyinle iz bırakmış, çentik atmışsın ruhuma
Tutkulu aşkımla işlemişsin bilinç altıma.
Ben sen olmuşum sen de ben kadar ben,
Nerede sen bitersin, nerede başlarım ben,
Bir grift bilmece ki çözmek hiç mümkün değil.

Ayrılışın her şeyi bitirmedi ruhumda,
Dil başka söylüyor şimdi yürek bir başka
Yokluğun bir beni aldı götürdü benden
Bir ben kaldı geride ki kalan ben, ben değilim

Yokluğunla arayışım derinleşti ruhumda
Kalmadı çalınmadık kapı bilinç altımda.
Hiç bilmediklerim çıktı bildiklerimden fazla,
Bir ben tanıdım ki bildik ben' e yabancı.
Birleştirmeye çalıştım bildik bilmedik ben' i,
Bir bütün edemedim bir parçası eksikti.
O eksik ki eksiltir beni ben yapan beni,
Ve eksisiz tamamlar seni sen yapan sen' i
Anladım ki bütünlük kurulmaz hiç ruhumda,
Seni ben yapan benden ruhum ayrı kaldıkça.
Biz ki etle tırnakken iki yabancı olduk,
Ayrı yollara sapıp ayrı dünyalar kurduk.
Şimdi benim dünyamda bir seni ben yapan sen
Ve senin dünyanda da bir beni sen yapan ben kadar
Bir boşluk hep var olacak
Ve sürdükçe bu ayrılık,
Ne bu boşluk dolacak,
Ne de ruhlarımızda bir bütünlük olacak...!

(İstanbul,17,05,1998)