Efendim:

Kimliğimin kişiliğimin, henüz başlangıcında,
Ana rahminde serencama doğru yol alırken?
Yaratılma hilkatim bir ilahi vuslattı değil mi?
Oluşum safhasında ki, ahenk derinliğinde...

Hamiyetin, şefkatin ve merakın enginliğinde.
Umudun yolculuğuna, ağlayarak çıkıyordum?
O kadar masum ve bir, o kadar da zavallı halim,
En şedit bir insanın, kalbini dahi, yumuşatıyordu?

Kalbin sevgi ve şefkate, seferber olduğu bu anı,
Unutmak, hissetmemek, mümkün mü efendim.
Ağlarken annemden emdiğim, süt, sus diyordu.
Şaşkın, biçare bakarken, açziyetim doruktaydı.

Annemin ninnisinde, ezanın sesinde, sen vardın?
Bilinmeyenler, deryasında uyurken, yine sen vardın.
Senin varlığının hakikatine, yaratılan kâinat,
Çok aramaya gerek duymadan, haykırıyordu.

Ey benim, tek rehberim, tekselliğim, efendim.
Kimliğimin temasını, mayasını sende buldum.
İnsanlığımın öneminde, koşulsuz bir mihenksin.
Ama yine de sana, layık olmam zor görünüyor?

Zira bazen gaflete dalmam mümkün oluyor?
Hatalarım durmak bilmiyor. Beni sürüklüyor?
Keyfiyet, o kadar farklı ki, gönlümü ikna ediyor?
Ve bittiği zaman kenara çekiliyor, beni seyrediyor?

Ey peygamberim, Rehberim, Sevgili efendim,
Nefsimin azgınlığını, gemleyemeden?
Huzuruna gelmekten, hayâ ediyorum.
Şefaatin, ah şefaatin? Tabii ki, çok önemli?

Ama senin bir, ümmetin olarak, karşına,
İlkelerine, Veda hutbene, Sadık kalmadan,
Aldananlardan, olarak gelmem, beni kahrediyor?
Sen benim biricik ve tek efendimsin?