Yutkunurdum!

Çocukluğumu yaşadığım yıllardı!
Bu yıllarda genellikle, bir yokluk hâkimdi!
Cebimde, hiçbir zaman harçlığım, olmamıştı!
Evimize giren erzak, tanelerle sayılırdı!
Asla, kahvaltıda bir çay içemezdik!
Her sabah, mutlaka çorba pişirilirdi!
Günlük ekmek alındığını hatırlamam!
Hamur yoğrulur ve haftalık pişerdi!
Ailemizde, benden başka bir erkek yoktu!
Zavallı babam, gece çalışır, gündüz uyurdu!
Tek odada kaldığımızdan, kapıda otururduk!
Fırından ekmeği getirirken, beynim delinirdi!
7?8 yaşlarındaydım, hiç bir şey yapamazdım!
Melülleşirdim, duygulanırdım, çaresiz kalırdım!
Kimi suçlayacaktım, yapamazdım, anne diyordum!
Babam çok saftı, kandırılırdı, aylığını kaptırırdı!
Annem, yine çaresiz kalır, çalışmaya giderdi!
Bu yıllarda, kayısı çekirdeği, karpuz çekirdeği!
Ayrıştırılır, kurutulurdu, onca zahmete karşılık!
Sadece delikli bir yüz para ve bir ekmek ederdi!
Milangaz-tüp yoktu, gazocağı adeta nimetti!
Çilekeş annem, ücretle çamaşır yıkardı!
Arkadaşlarım, seyyardan tatlı alırlardı!
Ben yutkunarak, seyretmek zorunda, kalırdım!
Yazın, dondurma alırlar ve iştahla yalarlardı!
Bakarken, dayanamazdım, hüznüm içime akardı!
Kendi kendime, bir ant içmek zorunda kalmıştım!
Şayet büyürsem, büyük bir çaydanlık alacaktım!
Kana, kana demlediğim çayı, yudumlayacaktım!
Verdiğim bir başka söz, bir kilo tulumba tatlısı alacaktım!
Onu da, yılların hasretiyle ve iştahla yiyecektim!
O zamanlar, naylon ve delikli bir ayakkabımız vardı!
Suyu, çamuru, soğuğu teklifsizce içine alırdı!
Bizim, ne düşündüğümüzü asla önemsemezdi!
Düşünmeyi dahi, beceremediğimizi her nasılsa bilirdi!
Okul hayatımda, çok istediğim halde, hiç velim olmadı!
Zavallı babam, henüz bir elimi dahi tutmadı!
Sokakta yürürken, hiç gururlanamazdım!
Mahzundum, mağdurdum, efkârımı yudumlardım!
Sahipsizdim, yorgunluktan, duvarlarda uyurdum.
Bir komşu, vicdana gelir, anneme haber verirse!
Ancak o zaman, ne yaptığımı anlardım!
Annem alaşağı eder, azarlar, uykum kaçardı!
Komşu kadınlarından, öyle utanırdım ki!
Sizlere hissiyatımı anlatmayı, asla başaramam!