Ey sevmeyen sevgili?

Bugün hüzünlüyüm şehir suskun
Sanki naçar kalmış ayazın eşiğinde
Yanağıma dokunan ağlamaklı esinti
Gözlerimde can çekiştiren bir zaman

Tutsaklığın girdabını yaşayan sevdam
Gecenin hayıflığında bir duruş sergiledi
Korku bu amansız kuşatmada hiç yoktu
Şehir yorgun düşmüştü akşamın izinden

Nemli duvarlardan tuğyan eden kokular
Bir umudun namesinden dem vuruyordu
Rüzgâr yanığı yüzümün bir umudu kalmadı
Bir tebessüm hasretim umudum köz olmuştu

Bıçkın hayaller alabora olmuş kaybolmuştu
Yüreğime dokunacak o gözlerin sefilliğinde
Uykularım demsiz sokaklar kıdemsiz soldu
Gül kokusu mısralar sevdayı bırakmışlardı

Şehir katledilmiş, adeta bir sefilliği yaşarken
Zamana direnç gösteren gözlerim yorulmuştu
Bugünlerde geçer elbet diyecek halim kalmadı
İçimin yangınından geriye kalan bir hayat yoktu

Ey sevmeyen sevgili uzaklardan el sallasan da
Martılara baksan da, eteklerin ıslansa da yetti
Zindan karanlığını gecenin zifirini yaşattın bana
Şehir buruk olsa da sen yine kendinle kalsan da