Aşk adına, hak adına, nefsi öteleyenler!

Akşamın serinliği, sessizliğin keyfiyle
Yavaş ve nezaketle hissediliyordu artık

Dağın yamaçlarından gelen şen sesler
Kuşların serencamından meşk sunuyordu

Bin bir çeşit güftenin seslendirildiği alan
Dağın sessizliğinde tefekküre dalanlardı

Kim bilirdi ki neyi anlatmak istiyorlardı
Mutlaka anlaşılır olmak tek umutlarıydı

Her taşın altında sabrı terennüm ederek
Bir umutla bekler, kendine gelecek rızkı

Hanesine teşrif edecek, en nadide baharı
Asla yüksünmeden, tefekkürdedir sabahı

Nihayetinde bir candı, cananı için vardı
Vuslatın banisi, çilenin hengâmesi sardı

Çaresizlik içinde, kanaati seçen bir candı
Himmet için vardı, hizmet için seferberdi

Bilirdi akıbetini, sabrı cemil için tek adresti
Zerrenin sahibi, hilkatin banisi hakikat neydi

Bunun için zikreden en şahane dervişlerdi
Hak için divanelerdi, nihayetlerini bilenlerdi

Unuttun birden kendimi, has olan enaniyetimi
Salındım kuşlar misali almıştım tefekkür halini

Kaldım melalimle baş başa, salmıştı Arasat'a
Sızlayan hissiyat bırakmıştı beni akan yaşlara

Bir arzı endamın asudesiyle sallanan başaklardı
Hak aşığı nebatat, nice mahlûkat ibret için vardı

Hakikat unutuldu, bırakılan emanetler kime kaldı
Âdemi mutlak avuntularda kaldı, itikadı da saklandı

İşte mahlûkat bunları anlatandı, faniliği yaşatandı
Nihayette mizanı hatırlatandı, kabir hazzını anandı

Mana denkliği, ahengin meşki, ancak böyle yaşanırdı
Aşk adına, hak adına, sevda adına nefsi öteleyenlerdi