Sevdik İnsanı Halk

Gözlerin en eski sabah belki
belki o uzak deniz...
ilk tarihe dikip taç beyti
yürüdük kaç ışık yılı seninle biz.
Bazen mühür bastık yıldızlara -dikey koşarak-
bazen çekti ilgimizi dip sulardaki giz
ATLANTIS.
Dağlar taşlar tanıktır, gökyüzü tanık
bir ünledik mi sekiz oktavı kırardı marsımız
uzanırdı sonsuza
ama
bazen ağıt olduk kendimize
sessiz.
Sevdik insani halk halk -beyaz, kara, kızıl, sari-
sevdik insan için olanı.
Toprağa saban, mermere can
çizgiye harf, çizgiye şayi kimliği kazandıran
insani sevdik.
Sevdik:
-Sizindir kara, hava, deniz
sizedir bu taşıtlar
özgürce geziniz.
-Ben geceyi gün eylerim
buydun elektriğiniz.
-`Olmaya, devlet cihanda...`
röntgen, lazer, x
asılar, ilaçlar elinizin altında.
-Ve siz konusun diyedir telefon
dünyanın obur yakasıyla
bakin ne rahat sığdı, tüm dünya
odanıza, televizyonla. -
diyen insani ve nice dahalar
nice dehaları sevdik.
Sevdik aşkla -kutsadık tapmadan da öte.
Ama
sevmedik asla savaşları silahları.

Simdi sen boynun büküp, soru oluyorsun ya
tartışmaya kapalı konularda
yoktur soruların önemi;
suyu sahraya, güneşi zindanlara sorma.

Sorma kula kul olmak hangi kitapta.
Evrensel erdemi biçimlerken kalem
ilmi zulme, zulmü ilme sorma.

Sen Diyojen değilsin, bırak elindeki feneri
sorma
yozluğa, yolsuzluğa, yobazlığa bu vize nemden
umudu sor bana
yeniden.

Gözlerin en eski sabah belki
belki o uzak deniz...Biz yorulmak bilmeyiz
bilmeyiz yorulmak biz
yine insana
yeni insana
Gideriz